Deci de kat en ik.

Na een boel dierenarts bezoekjes, nou ja, boel, het was het waard....heeft Deci een boel pilletjes en lijkt weer op een voldane kat. dat leek hij al, maar hij sliep zo veel. Toen we voor een apk naar de dierenarts wilden gaan, voordat we onze Corona-Proof vakantie gingen houden op een camping, 40 kilometer van huis, zodat we eventueel terug konden, voor de kat als onszelf, mocht Deci te ziek worden en onze Huisoppas-sers dit liever niet wilden. En wij bij Deci wilden zijn.

Of als er iets Corona-achtigs gebeurde.

De klachten die Deci bleek te hebben, doen ons denken aan een hoog bejaarde mens. Zo noemde onze oudste zoon het. Met daarbij, dat Deci geluk heeft met zijn verzorgers.

Om privacy redenen vanuit de AVG wet, die vast ook voor poezen geldt, gaan we deze niet benoemen. We zorgen dat Deci het goed heeft en investeren nu in voedsel wat beter is voor zijn nieren. 

De gedachte, dat we beide niet roken en dit budget besteden aan het genieten van Deci, dat scheelt. We hebben nog een kat en dit kan dan makkelijk uit.

 

De dagen met Deci die we nog hebben samen, zijn misschien goed te tellen.

Met de huidige Corona tijd en de dingen die we om ons heen zien, genieten we van elk moment met Deci. Tel je zegeningen. In wat je wel hebt. Er kan zoveel nu niet, of minder. Toch is er nog zoveel, wat we wel hebben. In elk geval Deci straks op schoot. En knuffeltjes geven.

 

Hoe mooi, dat Deci ons steeds opzoekt. De gezelligheid. Liever kan haast niet.