Deci de kat en ik.

Na een boel dierenarts bezoekjes, nou ja, boel, het was het waard....heeft Deci een boel pilletjes en lijkt weer op een voldane kat. dat leek hij al, maar hij sliep zo veel. Toen we voor een apk naar de dierenarts wilden gaan, voordat we onze Corona-Proof vakantie gingen houden op een camping, 40 kilometer van huis, zodat we eventueel terug konden, voor de kat als onszelf, mocht Deci te ziek worden en onze Huisoppas-sers dit liever niet wilden. En wij bij Deci wilden zijn.

Of als er iets Corona-achtigs gebeurde.

De klachten die Deci bleek te hebben, doen ons denken aan een hoog bejaarde mens. Zo noemde onze oudste zoon het. Met daarbij, dat Deci geluk heeft met zijn verzorgers.

Om privacy redenen vanuit de AVG wet, die vast ook voor poezen geldt, gaan we deze niet benoemen. We zorgen dat Deci het goed heeft en investeren nu in voedsel wat beter is voor zijn nieren. 

De gedachte, dat we beide niet roken en dit budget besteden aan het genieten van Deci, dat scheelt. We hebben nog een kat en dit kan dan makkelijk uit.

 

De dagen met Deci die we nog hebben samen, zijn misschien goed te tellen.

Met de huidige Corona tijd en de dingen die we om ons heen zien, genieten we van elk moment met Deci. Tel je zegeningen. In wat je wel hebt. Er kan zoveel nu niet, of minder. Toch is er nog zoveel, wat we wel hebben. In elk geval Deci straks op schoot. En knuffeltjes geven.

 

Hoe mooi, dat Deci ons steeds opzoekt. De gezelligheid. Liever kan haast niet.

  

Het paard dat voor het eerst een luchtballon van dichtbij zag. 

Een enorm blaas geluid. Ineens, naast onze tuin en achter een van onze schuurtjes en fruitbomen. Een huppelend paard. Blij? verbaasd/ Iets interessants te zien, naast het Gewone dagelijkse?

In elk geval, was het paard aan het rennen, galopperen en volop aan het kijken.

De luchtballon was echt heel dichtbij!

Ik keek vanaf mijn stoel, met onze bejaarde, toen nog zieke kat, op schoot toe.

Mijn man kon er dichter bij en naar toe lopen en bracht me verslag.
Het was maar kort, want luchtballonnen gaan snel.
Maar het was echt een heel kort, vrolijk (denk ik) en gekleurd moment. 

In tijden van Nu, zijn Momenten soms zegeningen. Ik vond dit werkelijk prachtig om te zien en mee te maken.

de kat? deze lag te slapen en is zo goed als doof, deze sliep door. En ik gaf hem een knuffeltje.

 

Egeltje

Onze kippen lopen overdag los en hebben de neiging, overal eitjes te leggen. Nu schijnt het, dat egeltjes van eitjes houden en we een egeltje in de tuin hebben, die eitjes opsporen als late avond hobby heeft.

Omdat we tot vrij laat en met dikke vesten buiten blijven zitten, komt het wel eens voor, dat er een snuffelend egeltje voorbij loopt. Dat klinkt als een motortje. Toen ik dat voor het eerst hoorde, moest ik erg lachen.

Rens zei, dat hij niet wilde dat dit egeltje alle eitjes op zou smikkelen, die in een hoek van de schuur zouden liggen.

Van mij mocht het egeltje er best eentje hebben hoor. Ik verzekerde Rens, dat, als ik het egeltje hoorde eten, ik eitjes weg zou gaan halen. Zo erg vond ik dat namelijk niet en ik zat lekker met de kat op schoot. Gezellig en lekker warm. Bovendien is de kat Deci 16 en een half en mankeert van alles, zodat elk moment samen ik als waardevol beschouw.

En ja hoor, in de hoek achter en tussen het tuingereedschap, zat het egeltje te smikkelen. Ik kreeg mijn zin, het egeltje ook. Hij kreeg 1 eitje en ik haalde de rest weg. Het egeltje ging in mekaar zitten en ik vroeg me af, of hij ervan baalde, dat zijn schat aan eten nu aan het verdwijnen was. Egeltjes hebben stekeltjes en dat zou hu wapen zijn. Maar toch vond ik het een klein beetje griezelig, zo vlak naast het stekelige diertje, zijn lekkers weg te roven. Alhoewel, wie was nou de rover? Hij was de eerlijke vinder….

Ik ben blij, dat ik heb egzorgd, dat het egeltje tenminste 1 eitje kreeg.

De rest van de eitjes gaven we weg aan schoonpa, die langs kwam. Is 1 eitje voor een egeltje dan zo’n ramp, bedcaht ik me? Ik besloot, wat lui te zijn in het opsporen van eitjes. Egeltjes moeten slakjes eten, volgens Rens. Ja dat kan ook zijn, maar slakjes zijn ook weer diertjes en dat vind ik ook weer zielig. Ik heb nu een slakkie gered door het egeltje een eitje te laten verorberen. De kat heeft langer op schoot gezeten en schoonpa kreeg toch nog 10 eitjes. En 11 hadden er toch niet in het doosje gepast. Iedereen blij. Het egeltje. Slakkie. De kat. Schoonpa. Ik. Alleen Rens niet. Maar ach, die moet dan maar niet zeuren en blij zijn, dat de anderen allemaal blij zijn.

Ik zal hem deze week een eitje en een peer uit eigen tuin geven. Knipoog. Ik maak het wel weer goed.

De meereizende vlieg

Gisteren reed ik met de auto en zag, nadat ik gestart had en weg reed, dat er een vlieg op de vooruit zat.

Links van mij, een beetje in de hoek.

Omdat ik wel eens een spin mee heb laten reizen, die aan de auto spiegel zat, zo ook een aan mijn fiets, dit kilometers volhield, wat me destijds echt heel echt verbaasde, besloot ik af en toe een blik op de vlieg te werpen, tussen de langdurige blikken die ik op de weg moest houden.

Nou, echt wonderbaarlijk waanzinnig en weerzinwekkend. na 87 tot 8 kilometer zag ik, dat de vlieg er moeite mee kreeg. O ik baalde, want ik was nog niet op de plaats van Bestemming aangekomen, nog 3 kilometer zou dat zijn en ik hoopte toch zo, dat Vlieg, die al een vertrouwen reisgenoot was geworden, met mij samen Aan zou komen. Weg zou vliegen als ik uit de auto stapte.

Wat een kracht, wat een vliegje....Als ik er aan terugdenk, vind ik dit kracht, lef hebben en bewondering. En, dat ik best zou willen weten, vlieg, waar ben je nu?

 

Dit was het verhaal van een Vlieg, die meereed.