Soms hebben we contact met anderen via spullen. Of soms willen we elkaar wat zeggen, via voorwerpen. Omdat we dit leuk vinden. Omdat we iets voor de ander willen doen. Omdat dit gebruiken zijn van onze cultuur, groep of familie waar we deel van zijn. Of omdat we dit niet goed durven zeggen met woorden. Dan gebruiken we voorwerpen.
Soms hebben we een gemeenschappelijk voorwerp wat herinneringen geeft en ons bindt.
Soms delen we de onbesproken onderwerpen, die we tot in diep ons hart beiden voelden. Met spullen konden we dit toch een beetje met elkaar delen. Woorden durfden we niet, of waren niet nodig. En voor sommige dingen bestaan woorden niet.
Zoals ik met voorwerpen heb, die van mijn overleden moeder zijn geweest. Hoe oud ze ook zijn, hoe weinig waarde ze in geld hebben, voor mij zijn ze onbetaalbaar. Mijn moeder is op deze manier nog een beetje bij me.
Spullen...het zijn maar spullen..het gaat om het gevoel, wat het geeft...wat erachter zat...zit....blijft.
Wat ik bij mijn dementerende vader zie....het gevoel is iets, wat langer blijft..langer dan de belevenissen, de feiten. Het gevoel, dat is, waar het om gaat.
Spullen..het zijn maar spullen....
Waarom kan ik ze dan niet wegdoen...?
Waarom kan ik er zo slecht tegen, op zolder te komen en tussen die spullen te zijn...?
Mooie uitspraak:
"Iedereen is vreemd op z'n eigen manier"
Vind hem prachtig, gisteren van een van mijn naasten gehoord.
Wat mooie afbeeldingen en foto's:
Gekregen van mensen, die deze met mij wilden delen, zooooo moooooi:
Boswandeling:
Onder water gelopen bos
Net fossielen van bladeren....!
Paddenstoelen heel mystiek idyllisch daar
Water en meertje 
ooievaars nest! Nu al! En: bewoond...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten