30 augustus 2017

Gisteren schreef ik nog iets over het kind zijn, het kind in onszelf, over volwassen zijn, voelen, denken en doen alsof (met smoezen dat kind zijn niet goed zou zijn terwijl we als we eerlijk zijn, allemaal verlangen naar toen, het kind vanonszelf en dit zijn kwijtgeraakt, bang zijn dit te verliezen en misschien onderliggend wel, om er straks niet meer te zijn, de angst voor de dood en eenzaam te zijn, in de steek gelaten. Volgens de oertijd en evolutie overleefde je dan niet. En als kind was het tegelijkertijd ook vaak veilig

Zo zie je maar, hoe mensen en dingen kunnen veranderen. De gedachte dat dingen ‘voor altijd’ zouden zijn, dat is een illusie waarin we vroeger geloofden. Als kind zijnde en later als houvast, wetende dat dit niet zo is en we houden ons dan net zo lang voor de gek, totdat we in de midlife zijn, de vergankelijkheid ervaren en leren, dat dit altijd zo was en we dit wisten maar niet wilden weten en als kind dit al wisten en dit toen nu. Dat stukje kind zijn proberen we dan weer terug te krijgen, terwijl we dit dan: ‘volwassen en ervaren met de leeftijd’ benoemen: ouder worden geeft wijsheid.

Wat grappig eigenlijk, hoe we smoezen verzinnen en dingen omdraaien, om zo onze soms vreemde kronkels veel makkelijker accepteren als we onszelf in een iets minder ‘dom’ daglicht plaatsen. Kinderen bezitten vaak deze wijsheiden vanzelf al; we gedragen ons dan als kinderen, volwassen kinderen die woorden proberen te vinden voor hun onbenulligheden. En ondertussen vergeten we op de inhoud en het gevoel te letten, wat ons terugbrengt tot het hele grote eenvoudige simpele, namelijk: het is zoals het is.