Het ondeugende musje in Pimpelmeesnestje

In ons nestkastje zit sinds enkele dagen een nestje pimpelmeesjes. ma en pa pimpelmees vliegen aan met wormpjes. Omdat het lekker weer is, zitten wij op onze vrije momenten buiten en schouwen het drukke voeder gebeuren aan. Het is verbazingwekkend hoe intensief dit de hele dag door gaat. Waar halen die pa en ma pimpelmees die wormpjes toch steeds zo snel vandaan? Ik vind het vreselijk knap en zit telkens met bewondering te kijken, hoe deze beestjes voor hun kroost zorgen. Tijdens de nacht hebben ze rust, dat scheelt alweer. In onze mensen wereld kunnen mensen baby's 's nachts ook roepen om eten en waarschijnlijk doen baby pimpelmeesjes dat niet. Maar dan nog is het de hele dag aanvliegen en hup, weer weg.

Mijn man zat met grote ogen te kijken en wees me op een musje, die op een takje vlakbij het nestkastje zat. Hij vroeg zich af, wat dat musje daar nou deed en wat hij ging doen? Er was drukte tussen pa en ma en het vreemde musje, die had daar blijkbaar niets te zoeken. 

Ineens was er een enorme herrie en gekwetter van jewelste. de mus was naar binnen gegaan en werd er met een boel tumult en lawaai uitgebonjourd! Met verbazing zagen en hoorden we dit gebeuren. Dit ging daarna nog 2 keer door, ondanks onze pogingen tot het wegjagen van het musje die steeds maar weer terugvloog en op een tak dichtbij bleef wachten tot de kust veilig was om het nestkastje in te kunnen! De brutale vlegel! We wilden de Pimpelmezen familie helpen. Het musje bleef stug doorgaan en was niet te stuiten. Op een gegeven moment verlieten we onze stek en later was het rustig.

Tot nu toe hebben we het waarom van dit musje nog niet ontdekt, was het eten afpakken? Een onderzoekstocht  naar het leven van deze mus en musjes is begonnen

 

Het zoemende Vingerhoedskruid

vanavond liep ik over het pleintje in onze tuin. We laten sinds vorig jaar veel onkruid aan de randen staan, omdat hier vaak de mooiste veldbloemen komen. Zo ook de hoge paarse bloemen die tegen de open schuur staan, die zo hoog zijn geworden, zodat ik er haast onderdoor kan lopen. 

Nu hoorde ik steeds wat gezoem en wist niet waar dat geluid vandaan kwam. Op het land achter, naast en voor ons, wordt gereden met trekkers, in de verte wordt er druk grasgemaaid en ook, zijn in de buurt mensen soms aan het zagen of met een heggenschaar bezig, of weet ik veel wat.

Na enkele keren langs deze bloem, (ja hij heette echt Vingerhoedskruid, nog even gecheckt, want o wat ben ik hier slecht in...die namen van planten en bloemen.....)gelopen te hebben, bleef ik stil staan en ja hoor, de bloem zoemde!!!! Ik besloot nog eens goed te luisteren. je echt. Toen ik me wat bukte en voorzichtig in de bloem keek, kon ik zomaar  2 bijen (dat bleken hommels te zijn, oeps, ook hiervan kan ik blijkbaar niet goed onthouden wat wat is...) te zitten! Wat geweldig om deze hommels aan het werk te zijn!

Met groot respect voor dit werk en met een dankbaarheid voor deze beestjes, waar we zonder deze arbeid niet zouden kunnen leven op deze aarde, bleef ik een poosje staan en maakte met mijn telefoon een foto van de bloem (de hommels kreeg ik er natuurlijk niet op, net te laat, bewogen enz enz...) en vergrootte de boem, zodat ik hem eens goed kon bekijken. Wow wat zit dat knap en prachtig in mekaar!

Ik snoof de frisse buitenlucht nog eens goed op en toen ik op de achtergrond vader merel hoorde zingen, lekker eigenwijs zijn liedje vanuit een hoogste top van de boom van de buren zong, toen was mijn dag zo natuurlijk gezoemd goed! Niets kon meer hommeles zijn