Corona, Voorjaar vogeltjes en Toos

Voorjaar!!
Ik hoor de vogels nu al een week! Ik merk dat de mensen er blij van worden. Ondanks het Coronavirus.
Het Coronavirus doet me denken aan de bezetting. Je mag gebieden niet uit of in. Toestemming hebben en papieren bij je hebben. Hier heerst een stilte in de supermarkt, waar de eerste zieke van het Noorden in de buurt was geconstateerd. Via via ook nog 'bekenden'. Nou ja, bekenden van bekenden dan. Ineens komt het dichtbij. We krijgen er hoe dan ook mee te maken....
In de supermarkt heerst stilte. Niemand praat erover. Het is dan juist meer aanwezig, overal, zo voelt en lijkt het.
Terwijl mensen over sommige dingen juist er niet spreken, zodat het er misschien dan niet is...
Dat geldt voor zoveel moeilijke dingen. Overlijden, ziekte, ellende, geen houding weten te geven, niet weten wat te zeggen. Of er geen zin in hebben. Of de angst om de enige te zijn die erover begint en degene met die 'ellende' zich aan jou vastklampt en je niet meer weet, wat je moet doen.
Allemaal eng he. Jeetje, soms vraag ik me toch af, op wat voor wereld we zitten.



Ieder mens voelt zich soms eenzaam. Maar we lijken in zo heel veel op elkaar.
Zoals mijn tante Toos zei: We horen allemaal bij elkaar.
Later meer over mijn bijzondere tante. Gisteren verliet zij de aarde.
Op de jeugdige leeftijd van 106. Ik noem dit expres jeugdig; omdat ze de ogen had van een jong iemand. Als ze over dingen sprak. Ze kon stralen. Helder als ze was. Vermoeid en wat trager, ja maar wat wil je ook. Het is wennen, dat toos hier niet meer is. Haar mooie woorden, het bijzondere samenzijn met haar, de herinneringen en haar dankbaarheid, voor wat ze had, die blijven. Zoals Toos zei: herinneringen blijven in je hoofd en in je hart. Daar heb je niet veel tastbare dingen voor nodig. En ze was tevreden.