Voorjaar!
De natuur en diertjes gaan door. Wij isoleren ons en wapenen ons tegen het Corona virus. We geven niets uit behalve aan eten, geen benzine in de auto, de CO2 uitstoot neemt terug. De saamhorigheid vergroot. Wie weet maken we meer verbinding met elkaar. Of misschien maken we meer ruzie, als het gaat over verantwoordelijkheid hebben mbt besmetten van anderen.
 De vogeltjes fluiten door en ik hoor de verschillen al vanaf het begin dat ik ze hoorde. Aan het eind van het seizoen klinkt hun lied ook weer anders, wat prachtig kan die natuur dan toch zijn! 
En pas op voor deze: 
Die 2 van ons kunnen er ook wat van, alhoewel overdag de oudste kater wel graag een dutje doet...

Corona
Wat een bizarre wereld
Thuis moeten blijven
Hierdoor minder mensen besmetten
Minder pieken in ziekenhuizen
De zorg kan het dan nog aan
Hoe serieus nemen anderen dat?
Ergernissen aan elkaar wie wel goed doet hierin en niet?
Andere futiliteiten overboord gooien?
Zoals de tekst in de toespraak van Rutte, dat we dit samen moeten doen...?
Lege winkels...? Onrust onduidelijkheid....

tv, techniek, series en zoooooo....
 vroeger zender 1, 2 en 3. Vanaf begin van de avond. Tegen middernacht het bekende testbeeld weer.
Zenders met een schuifje en draaiknop verzetten.
De radio ging op dezelfde manier. De pick-up zat aan de radio gekoppeld voor het geluid. Op zolder stond nog de radio, zoals deze ongeveer. Gekocht door mijn nu overleden ouders, toen ze trouwden in 1960. hier moest je dan op zoeken. Draaien en de goeie FM of andere golflengte nemen. Dan draaien en dan zag je een streepje heen en weer gaan. Soms moest je de antenne met een ijzeren draadje verlngen. Anders kraakte het soms wat teveel.

Voor de tv stond er een antenne op het dak.
Moet je nu zien. Geen antennes meer en draaiknoppen of kraak. Apps, chips en oortjes. Skypen, Viberm Whats app all over the world. Als je maar wifi of bereik hebt.
Maar o wee, als je dat niet hebt. Dan is dat behelpen en tegenvallen.
Die muntjestelefoons dan? de vaste telefoon?
Thuis blijven omdat: er gebeld kan worden? In de buurt van de telefoon blijven, die aan de muur vast hangt? De tuin niet in, want: er kan gebeld worden. bereikbaar blijven.

De gsm als beriekbaar en vrijheids gevoel?
Of beklemmend, omdat: we nu bereikbaar kunnen zijn op any moment en dit soms niet willen?
Nu: 'Nee' kunnen zeggen, maar de ander dat niet weet en verwacht dat...Of als er wat gebeurt, dan...
Verwachtingen, verplichtingen enzovoort.......Gemak en ongemak
Rust versus onrust

Ooooooh! Wat afschuwelijk en vreselijk ouderwets! Zijn we, ik in dit geval, al zo oud?
Nee, natuurlijk niet, de techniek is snel gegaan.
Beide denk ik.

Handige techniek. het kan een stukje vrijheid en prive geven. Of ook juist niet.
Ach, ik vind het wel leuk. Ik profiteer ervan en geniet er ook van.
En dat Nee zeggen? Juist als je ouder wordt, leer je dat dit steeds makkelijker gaat.
Wat dat betreft, uitermate handig, beide
 Straks even kijken, welke serie we gaan kijken, als seizoen 4 afgelopen is Hihi

  Corona, Voorjaar vogeltjes en Toos

Voorjaar!!
Ik hoor de vogels nu al een week! Ik merk dat de mensen er blij van worden. Ondanks het Coronavirus.
Het Coronavirus doet me denken aan de bezetting. Je mag gebieden niet uit of in. Toestemming hebben en papieren bij je hebben. Hier heerst een stilte in de supermarkt, waar de eerste zieke van het Noorden in de buurt was geconstateerd. Via via ook nog 'bekenden'. Nou ja, bekenden van bekenden dan. Ineens komt het dichtbij. We krijgen er hoe dan ook mee te maken....
In de supermarkt heerst stilte. Niemand praat erover. Het is dan juist meer aanwezig, overal, zo voelt en lijkt het.
Terwijl mensen over sommige dingen juist er niet spreken, zodat het er misschien dan niet is...
Dat geldt voor zoveel moeilijke dingen. Overlijden, ziekte, ellende, geen houding weten te geven, niet weten wat te zeggen. Of er geen zin in hebben. Of de angst om de enige te zijn die erover begint en degene met die 'ellende' zich aan jou vastklampt en je niet meer weet, wat je moet doen.
Allemaal eng he. Jeetje, soms vraag ik me toch af, op wat voor wereld we zitten.



Ieder mens voelt zich soms eenzaam. Maar we lijken in zo heel veel op elkaar.
Zoals mijn tante Toos zei: We horen allemaal bij elkaar.
Later meer over mijn bijzondere tante. Gisteren verliet zij de aarde.
Op de jeugdige leeftijd van 106. Ik noem dit expres jeugdig; omdat ze de ogen had van een jong iemand. Als ze over dingen sprak. Ze kon stralen. Helder als ze was. Vermoeid en wat trager, ja maar wat wil je ook. Het is wennen, dat toos hier niet meer is. Haar mooie woorden, het bijzondere samenzijn met haar, de herinneringen en haar dankbaarheid, voor wat ze had, die blijven. Zoals Toos zei: herinneringen blijven in je hoofd en in je hart. Daar heb je niet veel tastbare dingen voor nodig. En ze was tevreden.