2 mei 2017                

het was zijn tijd
mijn tijd stond even stil en ik leefde in het tijdloze levenstrap


nu vliegen alle tijden door mekaar
zijn leven, mijn leven
hij als papa, hij als degene waarvoor ik zorgde
ik als zijn kind, nu als moeder voor mijn eigen kinderen
wij als ouders nu
ons leven, het leven van papa en hem als persoon
zoals ieder mens dit stukje leven op aarde heeft

wat doe je in een leven
welke rollen heb je
wat beteken je voor jezelf
 voor anderen
is dit in evenwicht of cijfer je jezelf weg
voor wie doe je het
wat blijft er na je dood achter van jou, je daden...
wat wil je dat er achter blijft
daden, herinneringen, fijne momenten, spullen..
wat wil je zelf en wat willen anderen hierin
geef je hun die ruimte
wat wil je zelf met je leven...
beseffende, dat het eindigt...zoals bij mijn papa, vader,
de zelfstandige man en alle rollen die hij had en ook was,
wat hij betekende voor hemzelf en anderen...

is dit midlife...
op weg naar die oudere wijze vrouw of man..
waar we allemaal ooit me te maken krijgen...?

Of is het, omdat ik me zo super verbonden voelde met mijn papa
de laatste jaren van zijn leven
omdat mama er niet meer was en ik voor hem zorgde
en hij ergens ook voor mij
in zijn herinnering zorgde hij nog steeds voor mij
hij leefde in het verleden en was mijn papa
of ging verder terug in de tijd en was een klein jongetje wat op school zat

ik ging mee met zijn tijd

en nu
ga ik mee met alle tijden tegelijk

heet dit nou; verwerken...?

ik ben blij met wat ik ben, wat hij me gaf, wat ik van hem gekregen heb
mijn leven, zijn dna en wijsheden
mijn opvoeding en alles eromheen
en ook hij was een mens met buien en eigen-wijzigheden
helemaal op het laatst, zo puur, zo echt...zoveel zoals mij...

is dit, hoe het leven gaat?
Ik leef nu en geniet

terwijl ik de tijd soms even kwijt ben
of in het tijdloze verkeer
of in heel veel tegelijk

en ik ben blij
en tegelijk ook heel erg moe...
en ik mis die momenten
de herinneringen maken me blij....

ik ruim zijn spullen op
zijn tekeningen, hobbies, zijn werk, zijn notities en agenda's
alles wat hij was gaat door mijn handen
glipt door mijn handen want dit was zijn leven en is weg
ik zou het ergens ook vast willen houden, zodat zijn leven blijft
maar ik weet dat dit niet kan
straks vervagen mijn herinneringen en mijn geheugen ook
ik wil dat vasthouden en wil dit niet maar...is dit dan werkelijk zo erg...?
als ik me dingen niet herinner, wat zou dat dan...?
Ik leef toch in het nu en probeer mijn leven goed te zijn...?

Zo deed mijn vader dat, dementerend en tegelijk scherp van geest
hij was ook niet bang en kon genieten van het moment
vaak met mij
dacht dan wel eens dat ik zijn geliefde was
dat vond ik zo bijzonder en zo verbonden
misschien maakt dit het gemis van verbonden zijn zo bijzonder
hij voelde zich fijn bij mij en ik bij hem

 oude en nieuwe fiets

tijdwielen als symboliek van de tijd....