Wat een rare tijd. Lockdown en binnen blijven. Uit de buurt van anderen, regeltjes.
Spannend hoe het zal gaan. Ik val onder degenen die de afgesproken regeltjes naleven.
Dat is mijn houvast. Omdat er zo heel veel onbekend is, doe ik wat men adviseert.
Weken later hou ik me er nog steeds aan.
Mensen vliegen heen en weer. Gaan ook meer reizen. Mijn hoofd raakt vol: kan dit?
Ik was mijn handen en hou afstand.
Ik kom in de buurt van mensen die dit niet doen of minder doen.
Ik lees over grofweg 2 groepen mensen. En eentje er tussenin.
1 die regels volgen zoals ik dat doe.
Die er tussenin: nuchterder worden en het wat minder nauw nemen zit er tussenin, of die het vergeten zijn, een smoesje hebben (omdat vergeten niet zo snugger klinkt)
2 die blij zijn dat het zo goed gaat en de regels niet nauw meer nemen. De gok wagen en genieten van de weer wat vrijere wereld.
Ik snap dit niet en blijf de regels volgen die er nu gelden.
Ik hou afstand en voel me niet prettig tussen mensen van groep 2. Die ertussenin, daar valt nog wat mee te leven. Maar erg prettig en het gevoel van vrijheid voelen? Nee. Meningsuiting dan? Nee ook niet. Bij de een ben je helemaal top hoe je het doet. Bij anderen een dikke aanstelster, overdreven en heb je soms smetvrees.
Volgens mij is het grootste deel een realistische blik.
Wat meer angst om het te verspreiden door mijn eigen vergeten en faalansgt, niet te voldoen: dat was het aan het begin van de lockdown. Door mijn vitale beroep. Dupeer ik anderen niet door mijn nalatigheid, als ik iets vergeet van al die afgesproken regeltjes..?
Nu is het de verbazing en verwondering, dat mensen zo verschillend kunnen doen en doen, hoe ze doen. Ik kijk met verbazing om me heen. Is dit waar? Leef ik hier tussenin?
Mijn realistische blik van het heden, lijkt niet meer op die faalansgt van in april. Ik hou me juist wel aan de regels en vraag me af waar dit in vredesnaam heen gaat....als er zovelen hier steeds minder mee doen....
En de vraag: wat moet ik daar zelf mee? Ik streef naar een zo gezond mogelijk blijvend mens, met mijn vitale beroep, om zelf gezond te blijven. Zodat ik ook anderen niet kan besmetten.
Reden: met name mijn vitale beroep en mijn verantwoordelijkheid richting: andere mensen!
Dit is verwarrend. Ik doe mijn best voor andere mensen. Waarvan een groot deel....Precies!!!!
deal, maar dan zonder handjes schudden.samen met elkaar, zorgen we voor elkaar. Door afstand te houden maken we verbinding.......Ik mis nu regelmatig de verbinding...doordat de verschillende manier van omgaan met...afstand schept......We zullen zien......Ik blijf maar veel binnen en thuis, onze eigen tuin met diertjes....neem geen risico.....ik weet niet wat ik tref. bang voor de toekomst: ja, dat ben ik. We moeten het samen doen en dat merk ik niet genoeg....
