Beestenboel
Wat een mooi oktoberweer
de Rooie kat ligt altijd te slapen op zijn plek
Ineens heeft de Zwart Witte kat (lijkt op onze andere kat Deci en rivaal van Rooie P) dit plekje ingepikt...OOOH....! Met verbazing kijk ik toe
Slinks, stiekem of gewoon: een lekker plekje in de zon?
Uizichtplek? Alles te overzien, van buren en ons huis, territorium...?
Wie zal het weten...? de kat(ten) zelf waarschijnlijk ook niet
Soms zou het handig zijn, als wij als mensen meer zouden leven als katten
Alhoewel..
Voor onszelf, zoals ik, zou dit soms wat kunnen helpen
Maar of dit soort van katten-leven nou echt zo sociaal zou zijn...?
Wel wat betreft de sociaalheid tegenover jezelf...tegenover anderen wellicht weer niet echt...
Dan maar die middenweg..
Het is die balans waar het dan weer om gaat he
niet te veel...niet te weinig....
Van een kat vinden we het (meestal) niet zo erg, als deze zich weinig van anderen en zijn omgeving aantrekt. De kat kan er immers niets aan doen.
Van een mens, waarvan we het gewend zijn, zich open te stellen en in te zetten voor anderen en zijn omgeving, vinden we het vreemd als deze mens meer kat-tig wordt...
Deze mens kon het namelijk wel en kan er wel wat aan doen, toch?
En die andersom-mens, die dat minder doet en veelal leeft als een kat-tige, kat-achtige.....Die er (volgens ons en anderens oordeel) soms wel wat aan kan doen en soms niet...Wat kan deze mens-persoon doen om wat meer kat en sociaal te zijn?
Wie bepaalt of we een sociale kat-achtige mens kunnen en willen zijn?
En welk besef heeft dit mens, de katachtige mens, van het moment en voor- na die tijd in beleving?
Herinnering gevoel?
En wel besef heeft dit mens, van de omgeving en anderen? Op dit moment, voor die tijd en wat erna komt?
Leven we in het heden? Herinneringen en vroeger, of in de toekomst?
Het heden en toekomst wordt bepaald door je verleden en omgevingsfactoren, herinneringen.
Als de toekomst teveel bepaald wordt door je verleden, waarin jouw herinneringen teveel aanwezig zijn, dan haalt het verleden je toekomst in.
Ooit eens gelezen...die vond ik mooi..
De kunst is, in het heden te kunnen zijn en toch ook je verleden en toekomst als iets, wat jouw bezit is van het nu, bij je te houden.
Want wat was, komt niet meer. Wat is, dat heb je nu, wat komt, dat weet je niet.
Ook al denken en hopen we van wel en houden we hier aan vast.
Soms, als ik dit lastig vind, dan denk ik aan de sterren. Iedereen en alles hoort bij elkaar. Ook al denken we soms van niet, toch is dat uiteindelijk zo.
Alle geheimzinnigheden des levens en de zovele dingen die we niet weten.
Het mysterie, dat is mysterie, zegt mijn tante van 105. Heel wijs. Dat weten we niet. Hier kijkt ze met blije ogen, als van een jonge meid, het intrigeert haar ook, dat mysterie.
Lichtjaren....op een ster, 10 lichtjaren verder, is te zien hoe ik, 10 jaar terug, met mijn vader de dieren eten gaf, buiten was met hem, op zijn geliefde plek, de boerderij. En nog wat langer geleden, was mijn moeder daar ook. En nog wat langer geleden, was mijn opa daar, logeerde bij ons. We zaten buiten onder de pereboom, op een bankje en mijn moeder bracht thee. In haar bloemetjesbroek, lang haar met staart. Mijn moeder.
het maakt me blij, dat ergens, heel ver weg, mijn verleden en ons verleden, toch nog zichtbaar is. het is niet weg. Als je dingen vergeten bent, dan weet je, dat dit jaren later, vanaf heel heel ver weg, toch nog na te checken is. Mooi he...
Soms kunnen gedcahten ook wel ietwat vreemd zijn. Ik denk dat ik nu maar even naar buiten ga, kat-tig ga doen en de zon op zoek. Niet in de plantenbak, maar in een tuinstoel, aangepast aan mijn mens-wezen, die even kat wil zijn. Opgekrulde benen, dat lukt me, maar niet zo lang en lenig als de kat
